حكايت آيينه و معجزه هزاره سوم

دوازده يا سيزده سال داشتيم. بعضي اوقات ما هفده يا هجده نفر مي شديم اما به همان دوازده يا سيزده برمي گشتيم. چه خوشي هر وقت سخنان سياستمداران را مي شنيديم ، آنچه براي روح ما اتفاق مي افتاد دلزدگي و افسردگي بود. اما اين گروه كوچك و دوستانه چيزي جز عشق و مهرباني در جيب خود نداشتند. هيچ كس شكايت نكرد كه چرا مردم آنها و بزرگي مانند منوچهر احترام قائل نيستند. البته اگر شكايت داشتند بايد شكايت مي كردند. آيا مردي كه تمام فرزندان اين زمين حداقل نيم قرن گذشته با فرزندانش صحبت كرده اند ، بايد اينقدر عجيب باشد؟

درست است كه سياست براي ما مهمتر از شام است ، اما مشتاقانه شنيدن سخنان شخصي كه سهم قابل توجهي در بسياري از بلاياي امروز دارد ، معناي آن چيست؟ البته من هيجان معمول انتخابات را دوست ندارم. براي يك يا دو ماه ، همه آنچه را كه مي خواهند خواهند گفت و همه نامزدها مخالف خواهند شد و اخاذي ديگر جرم نيست. نامزدهايي كه احساس تكليف شرعي كرده اند و براي كسب چند رأي مشروع در راه خدا شركت كرده اند ، اعتبار و افتخار رقباي خود را از دست مي دهند و … خلاصه اينكه دورهمي روزهاي خوبي را سپري مي كند. اما مشكل ما فقط همين يكي دو ماه نيست.

اگر فقط آرزوي ما براي اتلاف وقت و شكستن مبارزه براي سياستمداران به همين روزها محدود مي شد ، خدا را شاكر بوديم و مي گفتيم همه چيز در جاي خود قرار دارد. سرانجام ، هم شما و هم من به خوبي مي دانيم كه آنچه براي ما پايه ريزي مي شود اين بازي هاي كودكان است و نه چيز ديگري. من ناراحت نخواهم شد اگر فرهنگ به اندازه ارزن براي ما هزينه داشته باشد ، اما من آماده هستم كه قسم بخورم كه اگر فقط يك سالن برنامه در خانه باشگاه وجود داشته باشد و آن برنامه زنده باشد به ياد منوشر احترامي ، مخاطبان او هنوز به يك هزار نفر از شنوندگان معجزه هزاره سوم برسيد.
قطعاً همه دستگاه هاي فرهنگي و اجرايي كشور از صدا و سيما گرفته تا شهرداري و آموزش و پرورش و مجلس و دولت مقصر چنين فاجعه اي هستند اما ما مردم نيز در اين فاجعه ملي سهيم هستيم. با توجه به تصميم مردم در برابر دين پادشاه ، مي توان همه تقصيرها را به گردن دولت انداخت و خيال ما را راحت كرد ، اما اگر به اندازه يك سوزن به خود قدرت بدهيم ، نمي توانيم با وجدان خود كنار بياييم و نقش خود را كاملاً ناديده بگيريم. اين موضوع.

واقعيت اين است كه ما از فكر كردن مي ترسيم و هر آنچه ما را به فكر وا مي دارد ، سرمان را به سمت آن مي اندازيم. اين مي تواند چيزي شبيه به يك سريال سهل انگارانه باشد كه در آن چيزي به جز بازيگوشي و دلقك شدن در بازي ديده نمي شود ، يا سخنان ناپسند همان سياستمدار ، كه در يك كلام چيزي جز بازي دروغ و توهين نيست. ما از همه چيزهايي كه به فكر و انديشه ما مي اندازد اجتناب مي كنيم و در مقابل اين مسئله با وبا و طاعون روبرو مي شويم. شايد ما از خود بترسيم ، زيرا تفكر سرانجام با ما روبرو خواهد شد و واقعيت خود را به عنوان يك آينه به ما نشان مي دهد و ما مدتهاست كه از آينه نگاه كردن مي ترسيم.